Citat:
oganj_nebeski:
...
Zamisli sad pravi trodimenzionalan sistem u stvarnosti sa svoje tri prostorne ose x, y, z. Mjesto gdje se sjeku sve tri ove ose nazivamo nulom, i ono ima koordinate (0,0,0). To bi znacilo da se ta tacka, (0,0,0) ne krece, nego miruje. Ali posto znamo da postoji cetvrta koordinata, vrijeme, moramo i njenu osu negdje postaviti. Ako uzmemo da je vrijeme jednodimenzionalno, znaci da ima samo jednu osu. Jedna osa znaci samo jedan pravac, dva smjera. Iz ovoga slijedi da se one tri prostorne ose x,y,z moraju kretati po ovoj jednoj osi t. Samim tim, ona tacka koju smo nazvali nulom, tj. koordinatni pocetak trodimenzionalnog sistema mora se kretati. A to bas i nema smisla, ako je vec receno da ta tacka treba da miruje.
Potpuno se slazem sa tim. Ali problem je u samom shvatanju koordinatnog sistema: mi imamo intuitivni osecaj da je kretanje relativno, a da je prostor apsolutan, dok nam vreme izgleda kao "cudno" i "drugacije" u odnosu na prostor. Da smo od pocetka shvatali da je kretanje kroz vremenske koordinate takodje brzina, tj. da je pojam mirovanja apsurdan, mozda ne bismo zamisljali staticne koordinatne sisteme. U klasicnoj fizici, vremenska komponenta kompleksne brzine svih sistema koje smo u stanju da posmatramo je gotovo identicna i zato je previdjamo: jer se ne menja. Tek STR "nacinje" i vremensku komponentu, ali uvodjenjem transformacija koje malo objasnjavaju a vise zapanjuju ljude navikle na makroskopske pojave pri "zajednickom putovanju kroz vreme" cele okoline i sluze tome da se stvarno stanje stvari izrazi na nacin razumljiv i merljiv u klasicnoj fizici, bez uvodjenja novih pojmova. Pri tome je originalni izraz za imaginarnu (vremensku) komponentu kompleksne brzine cos(arcsin(v/c)), koji baca vise svetla na ideju, transformisan u svima nama poznati sqrt(1-(v
2/c
2)), ( zato sto je cos(x) = sqrt( 1-sin
2(x) ) ) koji daje iste rezultate za prvi kvadrant, iz meni nepoznatih razloga, mozda zato sto je to bilo u vreme pre racunara, pa je racunanje kvadrata i vadjenje kvadratnih korena bilo jednostavnije (nije zahtevalo trig. tablice) ... a mozda je to bila i suvise smela ideja tada da bi jos opterecivali mozgove ljudi i sa imaginarnom (vremenskom) brzinom, pa jos i negativnom!
Citat:
Ali, ako sada vrijeme razbijemo na tri komponente (ne znam kako bih ih nazvao, ali neka su oznacene sa t1, t2 i t3), dolazimo do toga da vrijeme nije jednodimenzionalno, kao ni prostor, nego je u stvari kompaktna cjelina koja se sastoji od tri dijela. Ako sada svaki od tih dijelova pridruzimo po jednoj prostornoj dimenziji, dobijamo parove, a kada pogledamo te parove, dolazimo do toga da u stvari imamo samo tri ose, odnosno dimenzije, pored toga sto smo u taj sistem ukljucili i prostor i vrijeme (prostorvrijeme). Mozemo ih sada oznaciti ovako: xt1, xt2 i xt3. Sto ce reci, bilo koja tacka u ovom nasem vaskolikom svemiru se moze odrediti sa tri koordinate (xt1,yt2,zt3). Vjerovatno sad pomisljate kako se ovo u potpunosti kosi sa Ajnstajnovom teorijom relativiteta, jer kad bismo imali taj neki apsolutni pocetak naseg sistema (xt1,yt2,zt3) u koordinati (0,0,0) ni prostor ni vrijeme ne bi bili relativni, nego apsolutni.
Ne znam cime si opravdao razbijanje vremenske ose na bas tri komponente, ali je ovo vrlo slicno mom shvatanju (neshvatanju? :-) ) stvari da vreme i prostor nisu apsolutni, ali da prostorvreme jeste, tj. da hiperbrzina (ili kompleksna brzina, ili prostorvremebrzina ) to jeste, barem po intenzitetu ( uvek 1 [ c ] ). Samo, meni za to trebaju bar cetiri ose, (dimenzije), a za vektor ugaone hiperbrzine (ubrzanja, u klasicnoj fizici, jos i peta). S tim, sto pravac vremenske ose nekog sistema (pravac u kom lezi njegov vektor hiperbrzine) moze biti potpuno proizvoljan, makar to bio neki "cisto 3D prostorni" pravac za nekog drugog posmatraca. Ako nam se vektori hiperbrzina poklapaju, mi smo u relativnom mirovanju izmedju sebe. Dok god ne odstupaju mnogo, za nase medjusobne "poslove" vazi klasicna fizika.
Mislim da je problem u tome sto ustvari ne postoje tacke naseg vaskolikog svemira. Koliko god posmatraca, toliko razlicitih tacaka za istu stvar. Ako se nasi vektori drze tu negde zajedno, mi se poprilicno slazemo oko toga gde je neka tacka, ali to je ipak samo koincidencija.
Ivane, da li su onda prilikom anihilacije i rekombinacije para e
-, e
+
sve tri cestice ustvari mozda samo jedna cestica?
Re: peta dimenzija - kako bi izgledala/izgleda
. 
